Verslag 4 dagen Duitsland 2013

Met de Spatlab naar Klotten.

Vrijdag 9 augustus jl. omstreeks 9.00 uur begon dit avontuur.

Tijdens het verzamelen bij het AC restaurant in Nederweert met een stuk appeltaart en een kop koffie in je kraag werd de keus gemaakt of er de korte-, de lange- of de kilometervreter-route gereden werd. Mijn groep koos voor de lange-. De eerste kilometers gingen over de oersaaie Nederlandse snelwegen. Maar toen we eenmaal in Duitsland de Autobahn achter ons lieten kon het echte sturen beginnen. Gelukkig had ik de bergtraining in Luxemburg gedaan welke nu goed van pas kwam. Het is een utopie om te denken dat je dan meteen het tempo van de groep kunt bijhouden. Gelukkig waren er nog rechte stukken waar ik even kon bijtrekken zodat de groep niet teveel hinder van mijn gestuntel kon ondervinden. Het was snel duidelijk dat men vaker in dit gebied geweest was.

Bijna automatisch reed men naar de eerste stop, waar wederom een stuk koffie met iets lekkers op ons stond te wachten. Elke Klotten-ganger wist blindelings wat men moest bestellen.

Na deze dikbelegde ‘boterham’ vertrok de stoet weer. Ik had geen idee dat de roemruchte haarspeldbochten zo dichtbij lagen. De achterremtruc die in Luxemburg geleerd werd moest veelal toegepast worden. D espelregels van het in groepenrijden zorgden ervoor dat de groep bij elkaar bleef en dat men veilig in Klotten aankwam. Rechts- en links was ons hotel …. Pas op met oversteken!

Na het standaard ritueel van inchecken, afladen en omkleden e.d. smaakte de Bittburger zogoed! Om maar te zwijgen over het diner.

Na een welverdiende nachtrust zagen we elkaar weer bij het ontbijtbuffet. Waar de plannen voor deze dag gesmeed werden. Dit keer werd de kilometervreter-route gekozen. In dit gebied zijn zoveel mooie wegen, dat elke route mooi is. Gelukkig ging ik ontspannender rijden zodat ik de diverse vergezichten ook meekreeg. Niet dat ik de bochtjes net zo soepel als mijn voorganger durfde te rijden. Maar dat ging met de dag beter. Moe maar voldaan heb ik mezelf getracteerd op een ijsje, nou ja ijsje, een hele maaltijd.

Ook zondag werd er gekozen voor de al-of-niet overzichtige bochtige wegen, na voldoende tips gekregen te hebben, mocht ik ze in praktijk gaan brengen. Kies de juiste positie, kijk vooruit, je moet klaar zijn voor de bocht etc. Genoeg stof tot nadenken, mijn inwendige computer moest opnieuw geprogrammeerd worden. Na ruim dertig jaar alleen gereden te hebben moest omgebogen worden naar het groeprijden. Ook al vorderde ik niet zo snel als gewenst, toch ben ik trots op mijn vorderingen.


Maandag, de laatste dag van dit enerverend weekend, moest er weer naar huis gegaan worden.


De lange route terug was populair, iedereen had deze gekozen.


Eenmaal thuis kwam ik tot de ontdekking dat het meeste van mijn bandenprofiel in Duitsland moet liggen en kan ik opzoek naar een vers paar.


Als ik terug kijk op dit weekend, ik had het voor geen goud willen missen! Ik voelde me al snel opgenomen in deze groep en heb enorm genoten van deze mooie routes (al was het zo nu en dan erg bloedstollend).

 

Toine