Een motorvakantie met om te beginnen een treinreis van Düsseldorf naar Villach.
Ik had er zin in en was ook wel benieuwd, de treinreis en Slovenië waren voor mij nieuw.
Nadat we verzameld hadden in Geldrop vertrokken we naar Düsseldorf, de vakantie was op dat moment begonnen. In Düsseldorf bij het auto / motor laad station aangekomen werd er ingecheckt en na een tijdje begon het laden van de voertuigen. De motoren werden zoals voorspeld netjes vastgezet door de mensen van de DB. Daar namen wij allemaal afscheid van onze brommers en vertrokken naar de rijtuigen waarin we zelf mee mochten rijden.
We waren met zijn vijven ingedeeld in een coupe voor zes personen. Genoeg ruimte zou je denken, en dat klopt ook totdat ik op mijn bedje bovenin ging liggen. Dat was aan de korte kant, een oplossing leek te zijn om mijn voeten uit het treinraam te steken. Uiteindelijk ben ik maar in allerlei foetushoudingen gaan liggen om de nacht en de reis door te komen.
Na een nagenoeg slapeloze nacht kwamen we aan in Villach. Maar dat ging de pret zeer zeker niet drukken. Nu ging het uiteraard pas echt beginnen, iedereen heeft zijn en haar eigen brommer weer in van de trein gereden. Het een en ander werd nog maar eens gecheckt en we zijn vertrokken naar Bovec in Slovenië.
Die eerste rit maakte voor mij het kleine ongemak van de trein al meer dan goed, we waren immers in de bergen aan het rond rijden, en wat wil de gemiddelde motorrijder nog meer dan op mooie wegen door een mooi berglandschap mooie bochten maken, inderdaad die wil alleen maar meer van dat. Dat geldt natuurlijk ook voor mij.
Na een mooie rit kwamen we aan in Bovec. Het hotel was snel gevonden en al snel bleek dat we in een keurig redelijk nieuw hotel zaten. Ik had een kamer met maarliefst drie slaapplaatsen een balkon waar de hele groep wel een potje bier op zou kunnen zitten drinken en een hele fijne badkamer. In één woord “Perfect”.
De volgende dag werden nieuwe groepjes gevormd en bleek er een vacature te zijn voor een voorrijder, na kort overleg bleek ik een geschikte kandidaat te zijn. Die dag hebben we de prachtige Mangartstrasse gereden en uiteraard de rest van de route, allemaal even mooi.
Die avond onder het genot van een drankje bleek dat iedereen dezelfde eerste indruk van Slovenië had gekregen, het was allemaal even mooi. De rest van de dagen en routes voldeden ook zeker aan die eerste indruk die we allemaal hadden. Iedereen moest met enige tegenzin vertrekken naar Italië.
De rit naar Italië hebben we geloof ik allemaal door de regen afgelegd, op zich jammer dat we geen zon hadden die dag, maar een rit door regen heeft ook wel iets heb ik me laten vertellen.
De volgende twee dagen waren ook nog redelijk vochtig, maar toch hebben we ook daar van genoten. De mooie passen die we reden met daarbij op tijd een bakje koffie en iets te eten en de nodige sterke verhalen maken dat soort dagen ook tot een succes. De laatste twee dagen waren aanmerkelijk beter voor wat betreft het weer. Aan de wegen en de omgeving viel al niets meer te verbeteren dus daar hebben die twee dagen nog maar eens volop van genoten.
De treinreis terug van Bolzano naar Düsseldorf verliep zo ongeveer hetzelfde als de heenreis per trein.
Tijdens al dit moois hebben een aantal mensen hier en daar toch ook wel een wat minder mooi momenten gekend. Om maar eens wat op te noemen om te beginnen een brandje, een omgevallen motor, een gebroken gaskabel, een afgereden spiegel, een aantal zwiepers tijdens het rijden, een paar voorzichtig neergelegde motoren, en zelfs enig fysiek contact tussen motor en ander verkeer is voorgevallen. Maar gelukkig heeft niemand daar iets ernstigs aan over gehouden. De grootste schade zit nu waarschijnlijk tussen de oren, en een wat lager saldo op een bankrekening zou ook nog kunnen.
Tot slot wil ik iedereen bedanken voor deze gezellige mooie vakantie, en iedereen die er aan meegewerkt heeft ook hartstikke bedankt voor jullie inzet. Jammer dat de meeste routemakers er zelf niet bij konden zijn. Jullie hebben echt iets gemist. Volgende keer beter.
Groeten aan iedereen en tot een volgende keer,
William de Groot